Zenginlik

On altıncı yüzyılda dağda küçük bir kulübede yaşayan çok fakir bir adam varmış. Bir gece evine geldiğinde bir hırsızla karşılaşmış.

Çalınacak fazla bir şeyi olmadığını bildiğinden hırsıza ‘’Fazla bir malım yok, ama sana bir şey vermek isterim’’ demiş. Daha sonra giysilerini çıkarıp hırsıza vermiş.

Adamın bu davranışı karşısında tamamen şaşkına dönen hırsız, giysileri alıp kapıdan dışarı çıkmış.

Adam bu kayıp karşısında kendisini fakir hissetmiş mi? Hayır. Orada öylece oturup gecenin güzelliğine bakarken, kendi kendine hüzünle, ‘’Keşke biraz daha kalsaydı. Ona yıldızları verebilirdim’’ demiş.

Bu adam iyi yaşanmış bir yaşamın özünü kavramış. Biriktirmeye ihtiyacı yok. Hırsızın tutumunu kontrol etmeye veya onu yargılamaya ihtiyacı yok. Kendisini ‘’hırsıza rağmen hayatta kalabilmiş’’ bir kurban olarak görmüyor. Üst benliğin bereket ve güzellik boyutlarında yaşama sanatını çok iyi özümsemiş.

Kendisini çok zengin hissediyor.

(Alıntıdır)